Γεννιές και γεννιές

Κι άλλη στιγμή θυμήθηκα και θέλω να την γράψω.

...άλλης μέρας.

Σχεδόν ήμουνα μόνη μου μέσα στο λεωφορείο. Το είχα πάρει απ' την αρχή του.
Κάθισα στην πρώτη ημίδιπλη θέση.
Στις στάσεις γέμιζε με πολλούς φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά και γερόντια.

... Σηκώθηκα πολλές φορές απ' τη θέση μου, δεν το συζητάμε!

Απ' την αρχή όμως, τα είχα πάρει με κάποια κορίτσια που ήταν πολύ ανέμελα....
Ειδικά μία ξανθιά με γυαλιά, είχε ξαπλώσει την κορμάρα της, σταυρωμένα τα πόδια λοξά, τόσο που ενοχλούσε και τους όρθιους που περνούσαν και στριμώχνονταν .
Έκανα υπομονή, έκανα, έπιανε και ημίδιπλη θέση, θα μπορούσε να καθίσει άλλη μια γιαγιά ή ένας παππούς δίπλα της, δεν άντεξα όταν αργότερα ανέβηκε ένα γεροντάκι που έτρεμε ολόκληρο!

"Να! χωράτε να καθίσετε εκεί, δίπλα στην κοπέλα...." του είπα, ενώ την κοίταζα όσο πιο γλυκά γινόταν, για να μη της χυμήξω και την προσβάλλω...

Εκείνη με κοίταξε, άνετη, τόσο θράσσος!, σήκωσε το σταυρωμένο πόδι, το έφερε στα ίσα, μάζεψε λίγο και τον ποπό της βαριεστημένα και στριμώχτηκε κοντά της ο παππούς.

.... Μετά, κατέβηκε ο παππούς, εκείνη ξανααπλώθηκε...

Κάποια στιγμή συναντήθηκαν οι ματιές μας.

Δεν ξέρω τι της είπαν τα μάτια μου.

Ξέρω τι μου είπαν τα δικά της.

Έκανα πως κοιτάζω το υπερπέραν, υπήρχαν μετά πολλές θέσεις άδειες, πήγα και κάθισα.

Έχασα πάσα ιδέα εκείνη τη μέρα, (δεν το είχα ξαναζήσει σε λεωφορείο της πόλης μου) και ήξερα καλά ποιος φταίει.

Όταν η νέα γεννιά δε σέβεται την τρίτη ηλικία, φταίει σίγουρα  η μεσαία γεννιά.

Τότε σκέφτηκα αν κάνουν το ίδιο και τα παιδιά μου, γιατί κι εγώ της μεσαίας είμαι....

Ελπίζω πως όχι!

Δεν μπορώ όμως να είμαι και απόλυτη.

Εύχομαι μόνο, ο Θεός να φωτήσει τα νέα παιδιά!