Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε, αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα, γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα, λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει. Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Η επανάληψη γυαλίζει την πέτρα - Γιώτα Σπανού, Στρατή

Μια ολόκληρη βδομάδα είχα να πάω στης Γιώτας!
Όχι, ότι δε την σκεφτόμουνα...
Μα, όταν "κολυμπάς" σε βαθιά νερά, αναγκάζεσαι πρώτα να σωθείς και μετά να κοιτάξεις γύρω σου, να δεις, αν οι άνθρωποι που αγαπάς, έπιασαν στεριά....

Η βδομάδα που πέρασε μού ράγισε εκείνο το γεμάτο ποτήρι που δε χωρούσε εδώ και δυο χρόνια πια, που πάνω του έγραφε: "Τόση στεναχώρια πού να τη βάλω;"

Τελικά, χώρεσε κι αυτή...
Στα ραγίσματα, ποιος σε ρωτάει;
"Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό", στο τέλος μαζεύονται τα θραύσματα...

ΕΚΕΙ στης Γιώτας, με περίμενε ένα καταστάλαγμα της ανώτερης ποίησής της, με διαμάντια λέξεων και νοήματα!

Αυτό το ποίημα, πού θα το βάλω, αναρωτήθηκα;
Το blog μου, για μένα πια, είναι πρόχειρη υπόθεση...
Το "κορνίζωμα", ίσως είναι μια καλύτερη βράβευση!
Τα λογοτεχνικά βραβεία τα "δίνουν" άλλοι!

Η σελίδα της είναι ΕΚΕΙ, το ποίημα όμως, ανήκει σε όλους μας, γιατί χρειάζεται "άπλα" να "αναπνεύσει"! Γιατί, όπως έγραψε κι εκείνη: "Η επανάληψη γυαλίζει την πέτρα"!



Αγάπη! Αγάπη!

Έδωσα χρόνο πιότερο στην χαρά. Οι στιγμές το άξιζαν.
Ανάσανε ο φλοιός της γης. Για λίγο. Το αξίζαμε.
Αύριο, εκείνοι που ζουν στην σκληράδα των γεγονότων, ελπίζουν, πάλι.
Υποθέτω, η επανάληψη γυαλίζει την πέτρα. 
Σφυρηλατεί την αντοχή.
Κάποιες σκληροτράχηλες, κίτρινες μαργαρίτες έστειλαν τα μικρά τους ασήμαντα χαμόγελα να δαμάσουν την θύελλα.
Τα άγρια κρωξίματα των πτερωτών δεν σημαίνουν πάντοτε επερχόμενο θάνατο. Η φωνή τους είναι.  
Εμείς, υπηρέτες αδύναμοι του Εγώ, αδιαφορούμε.
Μισώ τα όπλα, κι η γροθιά δεν είναι αρκετή στην υπερίσχυση.
Η λησμονιά, έστω προσωρινή, ενδυναμώνει την θέληση.
Για το Αύριο...

Κερί ανάψαμε για κείνους 
που μας πόνεσαν στο ξεχείλισμα της δικής τους τραγωδίας.
Στις Άνδεις, ψηλά εκεί, 
για χιλιάδες χρόνια προσφέρουν τσάι από φύλλα κόκας 
για να συμπληρώσουν την έλλειψη οξυγόνου. 
Ζούμε, απολαμβάνοντας οδύνη…  Ζούμε;

Εδώ, η αγάπη στάθηκε. Χάδι πουπουλένιο.
Δεν ανασαίνω, προστατεύοντας την παρουσία της.

Αγάπη, βαθύρριζη! Στην αίσθηση ότι υπάρχεις
το σώμα ταράζεται.
Αγάπη! Αγάπη!
01-13-13

Καλή εβδομάδα, Φίλες και Φίλοι μου, αγαπημένοι.
Πάντα με την αγάπη, 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου